علی حسن‌پور مافی

نمایشهای زیان‌بار نامزدهای پوششی، ریشه در سپهر سیاسی این مملکت دارد.

نامزدهای غیرواقعی، علاوه بر تهور و‌ بی‌باکی در دادن وعده‌های انتخاباتی و تحریک نیازهای اقتصادی مردم -که در چنگال تورم و فساد گرفتار هستند- ناگهان، با داعیه حمایت از نامزد اصلی، از میدان به در می‌روند. رفتاری که گویاست به جای هم‌گرایی نیروها در آرمان مشترکی -که همانا خدمت به مردم است- در پی جانبداری فرقه خویش و نابود کردن رقیب برآمده‌اند.
در این عرصه، رقبا اصولا هیچ اعتقادی به کنش و واکنش با نیروهای سیاسی دیگر نداشته و «دیگران» را به کلی باطل به شمار می‌آورند!
به راستی با چنین دیدگاهی آیا می‌توان فرد منتخب را رییس جمهوری برای «تمام جمهور» دانست؟

در مناظره‌های تلویزیونی، مردم با صرف وقت گرانبها و هزینه سنگین بیت المال برای اجرای مناظره‌ها، به جای شنیدن برنامه‌ها و‌ پیشنهادِ درمانهایی برای دردهای اجتماعیِ خود، شاهد تخریب و تخطئه نامزدها در پیش چشم طرفداران یگدیگر -با اطلاعات گهگاه غلط و لفاظی- هستند و نامزدها می‌کوشند از تخریب طرف مقابل- و نه فرزانگی خویش- محبوبیت کسب کنند و قصر آرزوهای طرفدارانشان را در حوزه حکمرانی برپا کنند.

اگر ساختار سیاسی مناسب، دموکراتیک و‌ «مبتنی بر تحزب» وجود داشت، رقابتهای «درون حزبی» بدون اتلاف وقت و سرمایه های ملی، خردمندانه و با نظر جمعی حزب صورت می‌گرفت. نخست، نماینده‌ای که واجد برترین ویژگیهای لازم برای تصدی پست سیاسی و‌ توانمندی مناسب مدیریتی و سرآمد عقلانیت و درایت و بینش سیاسی حزب بود، برگزیده می‌شد. آنگاه فرد مورد تایید هر حزب، در مرحله «رقابت ملی» شرکت می‌جست و ما شاهد نامزدهای پوششی نبودیم.

سازوکار «فعالیت احزاب» موجب می‌شود که تعادل منطقی و عادلانه، در رقابت نهایی و ملی وجود داشته باشد. رقبا در شرایطی برایر، به بیان دیدگاههای خویش بپردازند. از شیوه ناپسند «یارکشی» و «اشغال کرسی‌های تبلیغاتی به وسیله اکثریت عددی» که موجب «غصب» زمان و سرمایه‌های ملی می‌گردد، جلوگیری شود و نهایتا به جای سخنان توهین آمیز و زننده که تاثیرات نامطلوبی بر فضای اجتماعی می‌اندازد، رقابتها به طرز منصفانه‌‌تری پیگیری شود.

در شرایط کنونی، مناظره ها در بستری متعادل و منطقی برگزار نمی‌شود، پس نمی‌تواند مبنای روشنی برای گزینش و انتخاب نهایی نامزدها در تصدی مسوولیت و مدیریت ملی باشد، اما دستاوردهای کوچک و بزرگ دیگری به ارمغان می‌آورد که شناخت اجمالی روحیات نامزدها توسط رای دهندگان را در پی دارد و لاجرم مبانی انتخاب را تشکیل می‌دهد؛ از جمله:
۱- روشن شدن ویژگیهای اخلاقی و رفتاری.
۲- نحوه برخورد نامزدها با تنش‌ها و عیان شدن توان مدیریت و سعه صدر.
۳- راستی آزمایی ادعاهای نامزدها به مدد فضای مجازی و دسترسی به اطلاعات.